Autyzm dziecięcy jest zaburzeniem rozwojowym, charakteryzującym się trzema głównymi cechami patologii funkcjonowania:
* skrajnym unikaniem przez dziecko kontaktów z innymi ludźmi * potrzebą zachowania niezmienności otoczenia * poważnym zaburzeniem mowy
Zazwyczaj nieprawidłowości zaczynają ujawniac przed 3. rokiem życia.
Najbardziej charakterystyczne jest wycofywanie się dziecka z wszelkich kontaktów, które może przybrać trwały charakter, co na płaszczyźnie osobowej prowadzi do niemożności dokonywania wymiany uczuciowej. Dorośli powinni tu pełnić rolę przewodników w poznawaniu świata i porządkowaniu doświadczeń. W przeciwnym wypadku ograniczeniu ulega rozwój intelektualny, nie rozwija się mowa, z czego wynikają poważne konsekwencje dla myślenia.
W takiej sytuacji obserwuje się u dzieci autystycznch przywiązanie do "talizmanów", stereotypie ruchowe (ciągłe powtarzanie tych samych gestów), mowę echolaliczną (powtarzanie całości lub części usłyszanych wypowiedzi), rózne sposoby redukcji napięcia (np.: darcie papierów, przelewanie wody itp.)
Obok takich objawów dzieci autystyczne często charakteryzuje cały szereg niespecyficznych problemów, jak: fobie, zaburzenia snu i odżywiania, napady złości czy agresja.
W przypadku większości dzieci autystycznych zauważalny jest również brak spontaniczności i pomysłowości w organizowaniu sobie wolnego czasu,a także trudności w podejmowaniu decyzji dotyczących zlożonych czynności.
Obecnie psychologowie dysponują coraz skuteczniejszymi sposobami docierania do autystycznych dzieci i towarzyszenia im w ich przeżyciach. Niektórym osobom autystycznym udaje się nawet wyjść z autyzmu. Jednak zazwyczaj deficyty z dzieciństwa są obecne także w życiu dorosłym i dotyczą głównie socjalizacji, komunikacji i zainteresowań.
Kościelska M. (2000) Psychologia kliniczna dziecka. w: Strealu J. (red) Psychologia. Podręcznik akademicki T.III, Gdańsk GWP.
Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. (1997) Kraków — Warszawa, Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”
* skrajnym unikaniem przez dziecko kontaktów z innymi ludźmi * potrzebą zachowania niezmienności otoczenia * poważnym zaburzeniem mowy
Zazwyczaj nieprawidłowości zaczynają ujawniac przed 3. rokiem życia.
Najbardziej charakterystyczne jest wycofywanie się dziecka z wszelkich kontaktów, które może przybrać trwały charakter, co na płaszczyźnie osobowej prowadzi do niemożności dokonywania wymiany uczuciowej. Dorośli powinni tu pełnić rolę przewodników w poznawaniu świata i porządkowaniu doświadczeń. W przeciwnym wypadku ograniczeniu ulega rozwój intelektualny, nie rozwija się mowa, z czego wynikają poważne konsekwencje dla myślenia.
W takiej sytuacji obserwuje się u dzieci autystycznch przywiązanie do "talizmanów", stereotypie ruchowe (ciągłe powtarzanie tych samych gestów), mowę echolaliczną (powtarzanie całości lub części usłyszanych wypowiedzi), rózne sposoby redukcji napięcia (np.: darcie papierów, przelewanie wody itp.)
Obok takich objawów dzieci autystyczne często charakteryzuje cały szereg niespecyficznych problemów, jak: fobie, zaburzenia snu i odżywiania, napady złości czy agresja.
W przypadku większości dzieci autystycznych zauważalny jest również brak spontaniczności i pomysłowości w organizowaniu sobie wolnego czasu,a także trudności w podejmowaniu decyzji dotyczących zlożonych czynności.
Obecnie psychologowie dysponują coraz skuteczniejszymi sposobami docierania do autystycznych dzieci i towarzyszenia im w ich przeżyciach. Niektórym osobom autystycznym udaje się nawet wyjść z autyzmu. Jednak zazwyczaj deficyty z dzieciństwa są obecne także w życiu dorosłym i dotyczą głównie socjalizacji, komunikacji i zainteresowań.
Kościelska M. (2000) Psychologia kliniczna dziecka. w: Strealu J. (red) Psychologia. Podręcznik akademicki T.III, Gdańsk GWP.
Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. (1997) Kraków — Warszawa, Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”
